What
I experience to be lying in front of me, as a future calling, is
something I don’t even believe myself. This calling, it has
grabbed a hold of me, captivated me in suspension and anticipation of
what is about to happen in, hopefully, the near future.
I
am tired, very tired. Tired of waiting. Tired of fake
promises. Tired of lies and deceit. Or at least, this is what
it has seemed to be so far: one big trap of betrayal and deceit.
I
have been given a very big fucking reason to mistrust everything and
everyone I have experienced and communicated with spiritually so
far. My mind is desperately struggling to separate the wheat from
the chaff, to distinguish truth and reality from make belief and
wishful thinking.
I
have given up going against it. “I surrender! I SURRENDER,
ALRiGHT?!”, is one of my most important prayers at the moment.
I
am doing the best I can to accept this possible future happenstance
as a real possibility (and opportunity) and take every single bit of
responsibility for it.
I
am very fortunate and ultimately blessed with a few, but very
trustworthy, loving friends and family members. People who have
faith and confidence in me, no matter what I decide to do. People
who have faith and confidence in my capabilities and
distinctiveness. People who admire me for my courage and my
realization and acceptance of the necessity of taking risks, and
taught me to do the very same: have faith and confidence in myself.
And
boy… Boy-oh-boy, I need lots of that.
It
is my dutiful task as a shaman to take responsibility for what is
being presented to me; something I know to be going beyond my
willpower, beyond our oh-so-beloved Western concept of freedom of
choice.
For
years have I been working on these visions, visions being imposed on
me during shamanic initiation years ago. Visions I thought at the
time to be purely random, chaotic, sprouting from my imagination and,
most of all, not making any sense.
Now,
imagine yourself in a situation where you, as a skeptical, rational
reasoning human being, are observing such visions to become reality
one by one, almost as if you are watching some Powerpoint
presentation during a meeting in the office, ticking off every bullet
point from your checklist. All of them, apart from two.
“Hmmm”,
you’re wondering mindfully, “is this just me, or…?”
Hmmm,
indeed. What conclusions to draw from this presentation? No one
knows for sure. Tick tock, says the clock. And I’m just
wondering, and wondering and contemplating and…
Pfff! You know what? Welcome to Shamanism. Over & Out,
From: ‘Tobacco – Curse & Blessing of a Shamaness’ By Kiki Toao
Just released on SHAMANIAC RECORDS: Italo disco house track ‘Le Cabaret Shamaniaque’ by Kiki Toao & Rombout, with a banger of a fetish remix by Black Leather Death Squad.
Archaism. The Sacred.
Sometimes I need to make myself a little bit bigger than I actually am, in order to maintain my health, balance and self preservation on this satanic wormhole ride called Shamanism.
Techno is Medicine to me, and soon I will be releasing my solo productions.
A woman needs to do something in order to hold her head up and heart intact.
‘Walk tall, Kiki, walk tall!’, my spirits implore me.
In an attempt to answer questions that are being fired at me on a regular basis regarding my shamanic practice as a spirit woman, I wrote the following:
– What is Shamanism? I’ll quote my mentor, American shaman Jade Wah’oo Grigori, to answer this question: “Shamanism is the application of Quantum Mechanics without having to know about the actual physics”.
– What is Spirit? The experience of Spirit is very personal and subjective, and can therefore not be univocally described or understood.
Spirit may be the essence of a flower. It could be a subtle fragrance coming with the wind, signifying the seasons are changing. A clumsy bumblebee cheering you up by bumping into your window. Your feet in the dirt, longing to be a child again. Your belated grandmother visiting you in your dreams, giving you advice. Your little nephew having a tantrum over spilled icecream. Feeling you need to make a phone call with that certain friend, he/she may need your help. Receiving a premonition of something about to happen; perhaps your life may soon undergo a radical change. Your intuition telling you you need to leave a place, because it’s not safe. Your body projecting an image in your imagination, which may surprise you and you don’t know how to interpret it, but you intuitively know you need to see a doctor. A ‘Eureka’ moment or Aha Erlebnis enthusing you. The rustling leafs of a tree, telling you everything’s gonna be alright.
– What does it mean to be a shaman? Experiencing all of the above, amplified, sometimes to the extreme.
– Is Shamanism good for you? – Do you have control over it? I’ll try to answer these questions by posing these questions back:
Do you have full control over your strongest inspirations, your deepest desires, your wildest dreams, your body, possible traumas and illnesses? Do you have control over the experiences I just listed here above? Are they good for you?
– How do you cope? Make art. Compose or listen to music. Write poetry. Dance. DJ. Talk. Keep on dreaming. Meditate. Pray. Work, work, work.
– Can I trust a spirit? – How do I know if it’s a good one? Can I trust you? Can you trust your neighbour? Who’s that on the corner of the street?
– Is Shamanism religion? No. A shaman may choose to incorporate religious aspects in her/his practice, just like any other person may choose to. Shamanism is, however, not institutionalized.
– What is Consciousness? Good luck with that one. You’re on your own, honey. PM the Dalai Lama?
– Could I talk to you sometime? – Can I make an appointment? Yes of course.
Please visit the Consults page on this website for more information, or PM me on Facebook.
Blij dat ik leef en blij dat ik gezond ben, en ik ben dankbaar voor de vrijheid die ik bezit.
Ik weet dat er mensen zijn, zowel mannen als vrouwen, die hebben gestreden voor mijn vrijheid en gezondheid, zelfs hun leven daarvoor hebben opgeofferd, dus ik zal het benutten ook; ik vind dat ik daar een verantwoordelijkheid in heb.
Ga ik te ver?
Vinden mensen het vervelend?
Tja, het blijkt inderdaad het geval te zijn dat er mensen zijn die zich storen aan mijn werk.
Ik wist vantevoren dat ik me, door mezelf van mijn meest zelfbewuste, sexy kant te laten zien, zou blootstellen aan het oordeel van mensen en mogelijk de grootst mogelijke kritiek op de hals zou halen; die keuze heb ik dan ook bewust gemaakt en, tadaa: het venijn is soms niet te harden.
Verbaasd? Nee.
Teleurgesteld? Soms, want het komt meestal uit hoeken zeer nabij in mijn vertrouwde omgeving.
Is het het waard?
Het antwoord daarop is een volmondig ja.
Toen ik mijn huidige artistieke weg insloeg en alle mensen die op mijn Facebook pagina verschenen in vol vertrouwen accepteerde in mijn vriendenlijst, was ik bang dat ik allerlei engerds op mijn dak zou krijgen. En nu, een jaar later, kan ik een grof percentage geven en zeggen dat 95% van de reacties bijzonder positief (liefdevol zelfs), charmant en complimenteus is.
Het heeft mijn wereldbeeld getekend en hier en daar waar nodig bijgesteld; ik realiseerde me dat ik zelf de nodige vooroordelen koesterde en daar heb ik iets aan kunnen doen.
Ook daar ben ik blij mee en dankbaar voor.
Iedere dag sta ik op in een liefdevol nest, waarop Rombout en ik ieder moment onze keuzes overdenken (we bezitten allebei een brein dat niet van ophouden weet) en bepalen welke offers we bereid zijn te brengen.
Dat zijn er nogal wat, en dat hebben we er graag voor over want deze keuzes dienen ons leven en werk samen, zowel in het nu als in de toekomst, en dat al meer dan 12 jaar lang.
Iedere dag stel ik mezelf de vragen:
Kan ik het aan?
Is het het waard?
Ik weet niet altijd even goed hoe ik de eerste vraag moet beantwoorden, maar zo lang ik de tweede met ‘ja’ kan beantwoorden, vind ik het goed.
Laat ik het verder zo stellen:
Dat maaiveld ligt in mijn beleving precies boven die comfortzone, en daar steek ik mijn snoet doorheen.
Zo nu en dan komt er een grasmaaier langs sjezen, en dan zit mijn haar weer goed.
De Niksigheid van Alles, het houdt me maar bezig vandaag.
Ik ben om 3:27u van de weeromstuit maar heel demonstratief definitief uit mijn bed gekropen, want die eerste poging om er na om 2:57u al uit te zijn gekropen er weer in te kruipen en weer zoet te gaan slapen had niet zo goed uitgepakt.
Ik kan het zelf nu al niet meer volgen. Jij wel?
Er zal wel weer iets retrograde staan; op zijn kop en in de war, met nog wat slordige restjes klodders nachtmerrie eraf druipend en:
Retrograde, was dat niet eigenlijk een drankje?
Of haal ik nu echt alles door elkaar?
Hoe dan ook, de poes loopt nu al te klieren om brokjes waarvan je je nog zo voorgenomen had die de nacht ervoor al voor hem klaar te zetten.
Eigenlijk is het dan dus een kater, opgelopen van het drinken van drie lame ass kutbiertjes.
Waar blijft de tijd?
Je noemt jezelf dan maar een mietje, en:
Jongens, mensen, kinderen!
De troost die je dan ervaart van het kunnen eten van een vet dik stuk suikerbrood met twee keer zoveel roomboter!
Zo’n dag die dus eigenlijk al in de nacht begon, met voortdurend de zoemende, prangende vraag:
Deze alledaagse Niksigheid, deze grote, overweldigende, pulserende regelmaat aan trivialiteit; leek deze niet verdacht veel op een goeie, stevige LSD trip? Zo één van minstens acht uur, waarna je zeker nog eens acht uur doelloos wakker ligt.
En betekent dat dan dat ik eigenlijk een flashback heb, of dat ik juist (liefst nu meteen) méér LSD moet nemen zodat er nog meer Niksige Allesheid wordt gecreëerd?
En wie creëert dat dan eigenlijk precies?
De Niksigheid van Alles.
Het houdt me maar bezig vandaag.
